ΕΠΤΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΒΓΑΛΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΗ "ΖΩΝΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΦΩΤΟΣ"

(Της Μάρως Ιωαννίδου, δημοσίευση στο περιοδικό Jupiter)

Οι άνθρωποι που ασχολούνται με τη μεταφυσική - που κάποτε είχαν την ταμπέλα του γραφικού - σήμερα έχουν βρει τη δικαίωση τους μέσα από έναν τελείως απροσδόκητο σύμμαχο: από την ίδια την επιστήμη. Γιατί δεν είναι η ίδια η (κβαντική) φυσική που μιλάει πια με βεβαιότητα για «άλλες» διαστάσεις, δεν είναι η αστρονομία που διαλαλεί την ύπαρξη της αλλόκοτης σκοτεινής ύλης, από την οποία είναι φτιαγμένο ίσως και το 98% του Σύμπαντος μας; Και πάλι η αστρονομία δεν μας μιλάει για «παράλληλα σύμπαντα» με τα οποία συνυπάρχουμε όλη την ώρα; Ο λαμπερός, διαυγής και ξεκάθαρος κόσμος μας έπαψε να είναι τόσο ξεκάθαρος και μεγάλο μέρος του σύμπαντος μας βυθίστηκε τα τελευταία χρόνια στη λεγόμενη «ζώνη του λυκόφωτος», σε μια περιοχή δηλαδή όπου τα πράγματα υπάρχουν και δεν υπάρχουν, συμβαίνουν και δεν συμβαίνουν, είναι μισο-αληθινά και μισο-ονειρικά. Μέσα σε αυτή τη ζώνη του λυκόφωτος βρίσκονται βυθισμένα και τα μυστηριώδη αντικείμενα που σας παρουσιάζουμε εδώ - τα οποία από τους περισσότερους μελετητές θεωρούνται αυθεντικά. Άλλα μοιάζουν τελείως εκτός τόπου και χρόνου και άλλα φαντάζουν προϊόντα κάποιου εξωγήινου πολιτισμού.

1) Ο ΧΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΙΡΙ - ΡΕΪΣ 

Στα χαλάσματα ενός οθωμανικού παλατιού που είχε μόλις κατεδαφιστεί βρέθηκε - πριν 100 χρόνια στην Κωνσταντινούπολη - ένα αντικείμενο που θα έκανε σύντομα τους γεωγράφους και χαρτογράφους όλου του κόσμου να τρίβουν τα μάτια τους. Το αντικείμενο αυτό είναι ένας παλιός χάρτης που φέρει το όνομα του Τούρκου ναύαρχου Πίρι Ρέις. Ο χάρτης αυτός είναι σχεδιασμένος το 1513 μ.Χ. και δείχνει με απίστευτη ακρίβεια τις δυτικές ακτές της Αφρικής και τις ανατολικές ακτές της Νοτίου Αμερικής. Η ακρίβεια του είναι τόσο μεγάλη που ακόμη και σήμερα ένα πλοίο θα μπορούσε να βασιστεί σε αυτόν για να ταξιδέψει «τυφλά» από οποιοδήποτε λιμάνι της μιας ακτογραμμής σε κάποιο συγκεκριμένο λιμάνι της άλλης. Το σχήμα των ηπείρων είναι ακριβέστατο, οι αναλογίες των ηπείρων και η μεταξύ τους απόσταση σωστές. Τόσο τέλειοι χάρτες σχεδιάστηκαν μόνο στον 20ο αιώνα. Πώς είναι δυνατόν, λοιπόν, να είχε γίνει αυτός ο χάρτης πριν 500 χρόνια, όταν οι χαρτογράφοι δεν είχαν στη διάθεση τους ούτε τις απαραίτητες γνώσεις ούτε τα κατάλληλα εργαλεία;

Μα τα θαυμαστά του χάρτη Πίρι Ρέις δεν σταματάνε εκεί, αφού η μεγάλη έκπληξη υπάρχει στο κάτω του μέρος. Σχεδιασμένη με κάθε λεπτομέρεια βρίσκεται εκεί η ήπειρος της Ανταρκτικής - και μάλιστα με την κανονική της ακτογραμμή, χωρίς τους πάγους που αλλοιώνουν το σχήμα της! Φαίνονται καθαρά σε αυτό το χάρτη οι κόλποι που σχηματίζει η γη της Ανταρκτικής, τα νησάκια της με την πραγματική τους διάταξη κ.λ.π. Αυτό είναι ένα μεγάλο, άλυτο μυστήριο. Το 1513 μ.Χ. (ή πριν) κανένα πλοίο δεν θα μπορούσε να είχε πλησιάσει αυτή τη μακρινή και αφιλόξενη ήπειρο, πόσο μάλλον να την περιέπλεε επί μήνες για να την χαρτογραφήσει. Και να γινόταν αυτό όμως και πάλι οι χαρτογράφοι εκείνης της εποχής δεν θα μπορούσαν να δουν τη στεριά κάτω από τους πάγους και τα νησάκια αφού η τελευταία φορά που η Ανταρκτική βρέθηκε χωρίς πάγους ήταν μεταξύ 13.000 και 4.000 π.Χ.

Σε σημειώσεις του στην άκρη του χάρτη ο Πίρι Ρέις εξηγεί ότι τον σχεδίασε ο ίδιος αντιγράφοντας πολλούς παλιότερους χάρτες, που προέρχονταν ακόμη και από προχριστιανικούς αιώνες. Σύγχρονα χαρτογραφικά ινστιτούτα ισχυρίζονται ότι ο χάρτης του Πίρι Ρέις είναι δυνατόν να έχει γίνει μόνο από το διάστημα.

2) ΤΟ ΜΑΓΙΚΟ ΣΧΗΜΑ «ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο μυστηριώδες αντικείμενο αλλά με ένα ιερό γεωμετρικό σχήμα, που φαίνεται να έχει ξεχωριστές ιδιότητες και πλούσιο συμβολισμό - τόσο που κάποιοι να ισχυρίζονται ότι το «Λουλούδι της Ζωής κρύβει μέσα του όλα τα μυστικά του Σύμπαντος, ότι είναι ένα είδος «μήτρας» ή «Ακασικού» αρχείου που φέρει όλες τις βασικές πληροφορίες για τη ζωή.

Ο πιο απλός ορισμός γι αυτό το μυστηριώδες σχήμα είναι ότι θυμίζει την εικόνα που θα έβλεπε κανείς αν θα κοίταγε από ψηλά μία ανθοδέσμη με λουλούδια έξι πετάλων, συμμετρικά τοποθετημένα μέσα στην ανθοδέσμη. Πιο επιστημονικά, το «Λουλούδι της Ζωής» είναι ένα σύνθετο γεωμετρικό σχήμα που αποτελείται από 19 κύκλους συμμετρικά τοποθετημένους σε έναν μεγαλύτερο κύκλο, έτσι ώστε να σχηματίζονται ανάμεσα στους 19 κύκλους τομές που θυμίζουν εξαπέταλα λουλούδια. Είναι προφανές ότι το σχήμα αυτό έχει κάποιον ιερό, θρησκευτικό συμβολισμό γιατί το συναντάμε από το την αρχαιότητα σε όλες σχεδόν τις θρησκείες της Γης. Θα το δείτε ζωγραφισμένο στα τοιχώματα ή σχηματισμένο - με μωσαϊκά - στα πατώματα αρχαίων αιγυπτιακών, βυζαντινών ή ινδουιστικών ναών, σε εβραϊκές συναγωγές και σε μουσουλμανικά τεμένη, ακόμη και σε ιερές κινέζικες παγόδες.

Παραδόξως, οι ίδιοι οι επιστήμονες ανακάλυψαν τις τελευταίες δεκαετίες ότι το σχήμα «Λουλούδι της Ζωής» κυριαρχεί σε όλα τα φαινόμενα της ζωής, από τη δομή των μορίων και των κυττάρων μέχρι τη διάταξη των γαλαξιών μέσα στο Σύμπαν. Ακόμη και τα ηφαίστεια πάνω στην επιφάνεια της Γης είναι διανεμημένα σύμφωνα με το ιερό αυτό σχήμα (αν τυλίγαμε υποθετικά τη γήινη σφαίρα με ένα διαφανές χαρτί στο οποίο ήταν σχεδιασμένο το «Λουλούδι της Ζωής», τότε όλα τα μεγάλα ηφαίστεια της Γης θα συνέπιπταν με τα κέντρα των λουλουδιών αυτού του ιερού σχήματος - με τις λεγόμενες «καυτές στήλες» του γήινου μανδύα).

Το 2007 οι επιστήμονες στην προσπάθεια τους να φτάσουν στη λεγόμενη θεωρία των πάντων (σε μία θεωρία που να ενοποιεί και να εξηγεί όλα γενικά τα φυσικά φαινόμενα) κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο υλικό μας κόσμος θεμελιώνεται πάνω σε μία αντίστοιχη προς το «Λουλούδι της Ζωής» πολυδιάστατη, πολύπλοκη κυκλική δομή (την Ε8, όπως την ονόμασαν).

3) Η ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΛΕΚΑΝΗ “FUENTE MAGNA”

Μια περιοχή του πλανήτη που αναμφίβολα συγγενεύει στενά με τη «ζώνη του λυκόφωτος» είναι η λίμνη Τιτικάκα, στα σύνορα Περού και Βολιβίας. Από αυτή την περιοχή προέρχεται το επόμενο μυστηριώδες αντικείμενο μας, το οποίο συνδέει με έναν παράδοξο τρόπο τη Νότιο Αμερική και τη Μεσοποταμία. Η “Fuente Magna” είναι μία αινιγματική πέτρινη λεκάνη που κατασκευάστηκε πολύ πριν φτάσει ο Κολόμβος στην Αμερική, και που στα εσωτερικά της τοιχώματα υπάρχει χαραγμένο κείμενο σε σφηνοειδή γραφή. Στην αρχή η λεκάνη αυτή θεωρήθηκε απάτη, εμφανέστατα εκτός τόπου και χρόνου, αλλά κάποιες νεότερες μελέτες τη θεωρούν αυθεντική.

Συγκεκριμένα, οι Alberto Marini και Clyde Winters που εξέτασαν τα σκαλίσματα στο εσωτερικό της λεκάνης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για κάποιο είδος σουμεριακής γραφής. Ο δόκτωρ Winters μάλιστα έκανε πιο εκτενείς μελέτες και υποστηρίζει ότι το χαραγμένο κείμενο στη λεκάνη είναι πρωτο-σουμεριακό, είναι δηλαδή γραμμένο σε μία γλώσσα που μιλούσαν στη χώρα των Σουμέριων γύρω στο 3000 - 2500 π.Χ. Επομένως, η λεκάνη αυτή θα πρέπει να χρονολογείται στην ίδια πάνω - κάτω εποχή (είναι πέτρινη και δύσκολα χρονολογείται διαφορετικά). Τότε, όμως, κρατάμε στα χέρια μας ένα αδιάψευστο στοιχείο για το ότι υπήρξε επαφή ανάμεσα στους πολιτισμούς των αρχαίων νοτιαμερικανών και των Σουμέριων, πράγμα εντελώς αδύνατο σύμφωνα με τα όσα έχουμε μάθει. Και όμως, υπάρχουν πολλές ενδείξεις επαφής των κατοίκων του νέου και παλιού κόσμου προτού τον Κολόμβο (βλέπε π.χ. τους μυστηριώδεις Ολμέκους).

Τη λεκάνη “Fuente Magna” φαίνεται να τη χρησιμοποιούσαν για να κάνουν προσφορές στη θεά της γονιμότητας και για να την ευχαριστήσουν για την αφθονία των αγαθών που λάμβαναν, ευχόμενοι παράλληλα να τους παρέχει η θεά τα αγαθά αυτά για πάντα.

Σύμφωνα με τον δόκτορα Winters το σφηνοειδές κείμενο της λεκάνης μεταφράζεται ως εξής:
«Κάνε μία προσφορά στους θεούς, βάλε σε αυτή τη λεκάνη νερό και δείξε αρετή. Αυτό είναι ένα παντοδύναμο φυλαχτό... αυτό το μέρος των ανθρώπων είναι και πανίσχυρος τόπος της θεάς... την ψυχή, πολύ λιβάνι για να κάνεις σωστά την προσφορά. Γίνε μάρτυρας στην αγνή προσφορά... το θεϊκό καλό, σε αυτή την εξαιρετική γειτνίαση σου με τη δύναμη της θεάς».

4) ΤΟ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ ΒΟΪΝΙΤΣ

Ένα μικρό βιβλιαράκι 235 σελίδων, γραμμένο πριν από 500 περίπου χρόνια, αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερα σπαζοκεφαλιά για τους γλωσσολόγους ολόκληρης της υφηλίου. Μιλάμε για το «χειρόγραφο Βόϊνιτς» όπως είναι γνωστό (Voynich, από το επίθετο του Αμερικανού συλλέκτη που το διέσωσε). Τι το ιδιαίτερο με αυτό το χειρόγραφο; Είναι γραμμένο σε μία εντελώς ακατάληπτη γλώσσα. Επιπλέον, περιέχει απεικονίσεις φυτών και βοτάνων που είναι άγνωστα στη Γη και γενικά ανεξήγητες, σουρεαλιστικές παραστάσεις (π.χ. παράξενες φιγούρες μέσα σε «μπανιέρες» που διαπερνώνται από πλέγματα σωλήνων). Μοιάζει να μην είναι έργο ανθρώπου.

Όλες σχεδόν οι άγνωστες μας ανθρώπινες γραφές κάποια στιγμή αποκρυπτογραφήθηκαν, ακόμη και αυτές της απώτερης αρχαιότητας (π.χ. των αρχαίων Αιγυπτίων, των Μυκηναίων, των Μάγια κ.λ.π.). Μόνο η μυστηριώδη γλώσσα στην οποία είναι γραμμένη το περιβόητο αυτό χειρόγραφο αντιστέκεται σθεναρά στις προσπάθειες χιλιάδων γλωσσολόγων και άλλων μελετητών και αρνείται πεισματικά να μας αποκαλύψει τα μυστικά της. Σε όλες τις γλώσσες υπάρχει κάποιος ειρμός, κάποια συνοχή, γραμματικά σύμβολα και χαρακτηριστικές λέξεις που επαναλαμβάνονται τακτικά προδίδοντας τη δομή της γλώσσας. Εξάλλου, κάθε άγνωστη μας γλώσσα συγγενεύει (έστω και εξ αγχιστείας) με κάποια άλλη γνωστή μας (π.χ. τα αρχαία Αιγυπτιακά με τα κοπτικά, η «ορφανή» γλώσσα των Βάσκων με τη γλώσσα των Βερβέρων κ.ο.κ.). Όχι όμως η γλώσσα στην οποία είναι γραμμένο το χειρόγραφο Βόϊνιτς.

Για να αποκρυπτογραφηθεί αυτό το χειρόγραφο έχουν χρησιμοποιηθεί οι πιο εξελιγμένοι ηλεκτρονικοί υπολογιστές (αφού τροφοδοτήθηκαν πρώτα με όλες τις γνωστές γλώσσες που ακούστηκαν ποτέ στην επιφάνεια της Γης). Αποτέλεσμα; Μηδέν! Κάποιοι έχουν καταλήξει στο ότι το χειρόγραφο Βόϊνιτς είναι η πιο “classy” φάρσα που έχει κάνει ποτέ άνθρωπος στη γη. Γιατί υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο: το συγκεκριμένο χειρόγραφο να μην έχει κανένα απολύτως περιεχόμενο, να μην λέει απολύτως τίποτε. Όλες οι γραμμένες σελίδες του να είναι ένας σωρός από τυχαία αραδιασμένες «καλικαντζούρες», χωρίς κανένα νόημα, απλά και μόνο για να κάνει πλάκα ο δαιμόνιος συγγραφέας αυτού του χειρογράφου. Λογικά όμως φαντάζει απίθανο το να κάτσει κάποιος να γράψει με εξειδικευμένη γραφή 235 ολόκληρες σελίδες, να δουλέψει εξαντλητικά μήνες ολόκληρους απλά και μόνο για να κάνει πλάκα σε κάποιους γνωστούς του. Πάντως ή αυτό ισχύει στην περίπτωση του χειρογράφου Βόϊνιτς ή κάτι άλλο αλλόκοτο...

5) Η ΜΠΑΤΑΡΙΑ ΤΗΣ ΒΑΓΔΑΤΗΣ 

Ένα «εκτός χρόνου» αντικείμενο μας έρχεται από την εξωτική Βαγδάτη. Σε μία ανασκαφή που έγινε στην περιφέρεια αυτής της πόλης ήρθε στο φως ένα περίεργο πήλινο «βαζάκι». Η κορυφή του ήταν σφραγισμένη με άσφαλτο (συνηθισμένο υλικό στην περιοχή) αλλά όταν οι αρχαιολόγοι άνοιξαν αυτό το βαζάκι ανακάλυψαν προς έκπληξη τους κάποια επεξεργασμένα μεταλλικά στελέχη μέσα του. Τα στελέχη αυτά ήταν ένας κούφιος χάλκινος κύλινδρος μέσα στον οποίο ήταν χωμένο ένα σιδερένιο «καρφί» - που δεν ακουμπούσε τον κύλινδρο. Η κατασκευή και η διάταξη των υλικών μέσα στο συγκεκριμένο βαζάκι παραπέμπουν έντονα σε μία σημερινή μπαταρία. Και το εκπληκτικό είναι ότι το βάζο αυτό όντως λειτουργεί σαν μπαταρία. Το επιβεβαίωσε ένας Γερμανός αρχαιολόγος (ο Arne Eggebrecht) ο οποίος κατασκεύασε το 1970 ένα ακριβές αντίγραφο, το γέμισε με χυμό σταφυλιού και παρήγαγε ηλεκτρισμό. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν κάποιος γεμίσει με ξύδι ή ακόμη και με σταφύλι το βαζάκι της Βαγδάτης τότε αυτό μετατρέπεται σε μπαταρία (κάποιοι ισχυρίζονται ότι δίνει ακόμη και 2 ολόκληρα Βολτ).

Αν το παράξενο βαζάκι της Βαγδάτης είναι μία αρχαία μπαταρία τότε βρισκόμαστε μπροστά σε ένα μεγάλο αίνιγμα. Πως είναι δυνατό να γνώριζαν οι άνθρωποι πριν 2000 χρόνια τον ηλεκτρισμό και να μπορούσαν μάλιστα να τον παράγουν μόνοι τους; Και ακόμη περισσότερο, τι τον ήθελαν τον ηλεκτρισμό, που ακριβώς τον χρησιμοποιούσαν; Για να ανάβουν ίσως κάποιους λαμπτήρες, για να κινούν μοτέρ ή κάποια άλλα μηχανήματα; Τότε πάει πολύ μακριά η «βαλίτσα». Πάντως, μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί αρχαίες ηλεκτρικές συσκευές.

Κάποιοι μελετητές ισχυρίζονται ότι τέτοιου τύπου μπαταρίες χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι κάτοικοι της Μεσοποταμίας για ιατρικούς σκοπούς, για να διεγείρουν συγκεκριμένα κέντρα του ανθρώπινου σώματος (αντίστοιχα των γνωστών μας «τσάκρας») και να θεραπεύουν έτσι τους ασθενείς. Κάποιοι άλλοι, πάλι, ισχυρίζονται ότι με τον ηλεκτρισμό αυτών των μπαταριών (συνδεδεμένων ίσως «εν σειρά») οι αρχαίοι «γαλβάνιζαν» μεταλλικά σκεύη (έχουν βρεθεί μεταλλικά αντικείμενα της ίδιας περιόδου που είναι πολύ φίνα επαργυρωμένα ή επιχρυσωμένα). Σε κάθε περίπτωση, το ηλεκτρικό ρεύμα ήταν κάτι πέρα από την κατανόηση του μέσου ανθρώπου εκείνης της εποχής και αναμφίβολα θα φάνταζε σαν κάτι το θεϊκό στα μάτια του.

6) ΤΑ ΑΛΛΟΚΟΤΑ ΑΝΘΡΩΠINA(;) ΚΡΑΝΙΑ 

Το κρανίο ενός ανθρώπου είναι ένα από τα πιο εξατομικευμένα του χαρακτηριστικά, ένα είδος τρισδιάστατου «δακτυλικού αποτυπώματος» που αφήνει ο ίδιος μέσα στο χρόνο, πολύ μετά αφού πάψει να ζει. Ακόμη και σε εκατομμύρια χρόνια από τώρα, όταν θα έχουν εξαφανιστεί προ πολλού οι φωτογραφίες μας και τα βίντεο μας, τα κρανία μας θα μιλάνε ακόμη για μας, θα προδίδουν με μεγάλη προσέγγιση τη μορφή μας αλλά και το χαρακτήρα μας. Όλα τα ανθρώπινα κρανία λίγο πολύ μοιάζουν μεταξύ τους και παρουσιάζουν σχετικά μικρές παραλλαγές. Αν τυχόν βρίσκαμε κρανία που θα διέφεραν σημαντικά από τα ανθρώπινα τότε τα κρανία αυτά δεν θα έπρεπε να ανήκουν σε ανθρώπους. Και όμως αυτό ακριβώς έχει συμβεί, έχουν βρεθεί σε διάφορες περιοχές του κόσμου αλλόκοτα κρανία που διαφέρουν ριζικά από τα ανθρώπινα. Δεν ξέρουμε αν τα όντα που «κατοίκησαν» σε αυτά τα κρανία ήταν εξωγήινοι ή κάποιο είδος ανθρώπινων «τεράτων» (που ανέπτυξαν τέτοιου είδους κρανία εξαιτίας κάποιας γεννητικής ανωμαλίας ή βαριάς εκφυλιστικής ασθένειας) αλλά σίγουρα δεν πρόκειται για συνηθισμένους ανθρώπους.

Ίσως το πιο γνωστό από αυτά τα αλλόκοτα κρανία είναι το λεγόμενο κρανίο του «παιδιού των άστρων». Βρέθηκε σε μια σπηλιά έξω από ένα χωριουδάκι στο Μεξικό και μέχρι πρόσφατα αποτελούσε απλά ένα «παράδοξο» οικογενειακό κειμήλιο. Μέχρι που πληροφορήθηκε γι’ αυτό ο γνωστός ερευνητής Lloyd Pye. Μόλις αντίκρισε αυτό το αφύσικα πεπλατυσμένο, κωνικό στο πίσω μέρος και κατά κάποιον τρόπο «τρίλοβο» κρανίο κατάλαβε ότι κάτι παράξενο συμβαίνει. Λειτουργώντας λογικά, άρχισε να εξετάζει τις πιθανότερες αιτίες που θα μπορούσαν ένα είχαν προκαλέσει την παραμόρφωση αυτού του κρανίου. Κάποιοι λαοί συνήθιζαν να «φασκιώνουν» το κεφάλι των μωρών τους, με τέτοιο τρόπο ώστε αυτό να παίρνει σταδιακά ένα κωνικό σχήμα που θεωρούταν όμορφο. Οι ανθρωπολογικές όμως εξετάσεις που έγιναν στο «παιδί των άστρων» απέδειξαν ότι η παραμόρφωση του συγκεκριμένου κρανίου δεν οφειλόταν σε «φάσκιωμα». Αλλά ούτε και σε κάποια εκφυλιστική ασθένεια. Η συμμετρία αυτού του κρανίου είναι ανώτερη κάθε ανθρώπινου ενώ η χωρητικότητα του γύρω στα 200 ολόκληρα κυβικά εκατοστά μεγαλύτερη του δικού μας. Αν τελικά αυτό το κρανίο είναι φυσιολογικό και όχι παραμορφωμένο τότε σίγουρα δεν ανήκει σε ανθρώπινο πλάσμα.

7) ΟΙ ΥΠΟΘΑΛΛΑΣΙΕΣ «ΛΕΩΦΟΡΟΙ» ΣΤΟ ΜΠΙΜΙΝΙ

Και αφού μιλάμε για αντικείμενα από τη «ζώνη του λυκόφωτος» δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε έξω το περιβόητο τρίγωνο των Βερμούδων. Από αυτή την περιοχή μας έρχεται κάτι που δεν είναι αντικείμενο αλλά μυστηριώδης κατασκευή: οι υποθαλάσσιες «λεωφόροι», ορατές στον πυθμένα της θάλασσας λίγο έξω από το νησί Μπίμινι. Εύκολα διαπιστώνει κανείς, βλέποντας τις σχετικές φωτογραφίες, ότι θυμίζουν πραγματικά δρόμους στρωμένους με πέτρινες πλάκες. Και αυτό που εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η εκπληκτική «γραμμικότητα» αυτών των λεωφόρων. Ακολουθούν τόσο ευθείες γραμμές που λες και τις έχει χαράξει κάποιος ειδικός μηχανικός. Τα μόνα γεωλογικά φαινόμενα που προκαλούν τέτοιου είδους «γραμμικότητες» στη Γη είναι τα σεισμικά ρήγματα (βλέπε π.χ. το ρήγμα του Αγίου Ανδρέα στην Καλιφόρνια). Εδώ, όμως, δεν έχουμε κάποιο σεισμικό ρήγμα αλλά μια υπερυψωμένη σε σχέση με τον πυθμένα της θαλάσσης κατασκευή, αποτελούμενη από τετραγωνισμένες πέτρινες πλάκες βαλμένες στη σειρά με εκπληκτική ακρίβεια, μία κατασκευή εντελώς γραμμική και επίπεδη, όπως ακριβώς θα περιμέναμε να είναι ένας αρχαίος δρόμος σε αυτή την περιοχή (πριν την καταπόντιση της).

Την ύπαρξη αυτών των «λεωφόρων» φαίνεται να την είχε προβλέψει ο διάσημος ενορατικός Edgar Cayce, ο οποίος σε μία από τις περιβόητες υπνώσεις που έκανε στη δεκαετία του 1930 ανέφερε ότι στο άμεσο μέλλον θα βρεθούν απομεινάρια της χαμένης πρωτεύουσας της Ατλαντίδας, στο τρίγωνο των Βερμούδων. Και πραγματικά στα τέλη της δεκαετίας του ’60 οι επιστήμονες ανακάλυψαν έξω από το Μπίμινι αυτή τη μυστηριώδη «λεωφόρο» που διατρέχει τον πυθμένα της θάλασσας για πάνω από 700 μέτρα. Οι πλάκες με τις οποίες έχει δομηθεί αυτή η λεωφόρος είναι πολύ μεγάλες αλλά δεν μας εκπλήσσει αυτό το γεγονός. Η δόμηση με κυκλώπειες πλάκες ήταν γενικά συνηθισμένη στην Αμερική των Μάγια και των Ίνκας (βλέπε π.χ. το Μάτσου Πίτσου). Ο Αμερικάνος πανεπιστημιακός καθηγητής David Zink που έχει μελετήσει εξαντλητικά τις λεωφόρους του Μπίμινι είναι βέβαιος ότι πρόκειται για ανθρώπινες μεγαλιθικές κατασκευές και όχι για κάποιον φυσικό σχηματισμό. Αν έχει δίκιο προκύπτουν μεγάλα ερωτηματικά: ποιος ήταν αυτός ο τόσο εξελιγμένος πολιτισμός στις Μπαχάμες που μπόρεσε να δημιουργήσει τέτοιες προηγμένες κατασκευές; Και ποιο βιβλικό γεγονός καταπόντισε και αφάνισε τελικά το μεγάλο αυτό πολιτισμό και τα δημιουργήματα του;

Copyright: Μάρω Ιωαννίδου, περιοδικό Jupiter

(Τα πνευματικά δικαιώματα αυτής της μελέτης ανήκουν στη Μάρω Ιωαννίδου. Για να αναδημοσιεύετε σε άλλο δημόσιο μέσο μέρος αυτή τη δημοσίευση θα πρέπει να αναφέρετε ρητά τον παρόντα Ιστοτόπο και το ονοματεπώνυμο του ωσάνω μελετητή).