ΜΑΧΗ ΚΑΙ ΛΥΠΗ (OSHO)
"Μόνο για μια στιγμούλα! Περιμένουμε το τρένο την αίθουσα αναμονής ενός σταθμού και κάνουμε τόση φασαρία. Παλεύουμε, πληγώνουμε ο ένας τον άλλον, προσπαθούμε να αποκτήσουμε, προσπαθούμε να κυριαρχήσουμε, προσπαθούμε να επιβληθούμε. Και ύστερα έρχεται το τρένο και φεύγεις για πάντα..."
Ένας εκρηκτικός θυμός ή μία οργή που σιγοβράζει, συχνά καλύπτουν έναν βαθύ πόνο.
Νομίζουμε ότι αν τρομάξουμε τους ανθρώπους και φύγουν, θα αποφύγουμε να πληγωθούμε περισσότερο.
Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Καλύπτοντας τις πληγές μας με θωράκιση, τις εμποδίζουμε να γιατρευτούν.
Χτυπώντας ή απομακρύνοντας τους άλλους, εμποδίζουμε τον εαυτό μας να πάρει την Αγάπη και τη φροντίδα που χρειάζεται.
ΠΑΨΕ ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙΣ!
ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΛΥΠΗΜΕΝΟΥΣ.
Να το θυμόσαστε!
Αυτό εξακολουθούν να μην το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι... Αυτός ο πόνος είναι για να σας φέρει μεγαλύτερη εγρήγορση.
Οι άνθρωποι αποκτούν εγρήγορση μόνο όταν το βέλος πηγαίνει βαθιά στην καρδιά τους και τους πληγώνει. Διαφορετικά δεν έχουν εγρήγορση. Όταν η ζωή είναι εύκολη, άνετη, βολική, γιατί να σκοτιστεί; Γιατί να μπει στον κόπο να ξυπνήσει;
Όταν πεθάνει ένας φίλος, υπάρχει μία πιθανότητα. Όταν η γυναίκα σου σε εγκαταλείψει, εκείνες τις σκοτεινές νύχτες, νιώθεις μοναξιά. Έχεις αγαπήσει τόσο αυτή τη γυναίκα και τα έχεις ποντάρει όλα και ξαφνικά μία μέρα φεύγει.
Το να κλαίτε μες τη μοναξιά σας, είναι η κατάλληλη περίσταση που, αν την αξιοποιήσετε, μπορείτε να αποκτήσετε επίγνωση. Το βέλος πονάει... Μπορεί να αξιοποιηθεί.
Οι στιγμές μεγάλης λύπης έχουν το δυναμικό να γίνουν στιγμές μεγάλης μεταμόρφωσης. Για να γίνει, όμως, η μεταμόρφωση πρέπει να πάμε βαθιά, στις ίδιες τις ρίζες του πόνου μας και να τον βιώσουμε όπως είναι, χωρίς επικρίσεις ή αυτολύπηση.
Ο πόνος δεν είναι για να σας κάνει δυστυχισμένους, ο πόνος είναι για σας δώσει μεγαλύτερη επίγνωση!
Και όταν έχετε επίγνωση... η δυστυχία εξαφανίζεται!
Υπάρχει άφθονη Αγάπη διαθέσιμη για σένα, αρκεί να την αφήσεις να έρθει.
Ξεκίνα, συγχωρώντας τον εαυτό σου.
Σου αξίζει....
"Μόνο για μια στιγμούλα! Περιμένουμε το τρένο την αίθουσα αναμονής ενός σταθμού και κάνουμε τόση φασαρία. Παλεύουμε, πληγώνουμε ο ένας τον άλλον, προσπαθούμε να αποκτήσουμε, προσπαθούμε να κυριαρχήσουμε, προσπαθούμε να επιβληθούμε. Και ύστερα έρχεται το τρένο και φεύγεις για πάντα..."
Νομίζουμε ότι αν τρομάξουμε τους ανθρώπους και φύγουν, θα αποφύγουμε να πληγωθούμε περισσότερο.
Στην πραγματικότητα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Καλύπτοντας τις πληγές μας με θωράκιση, τις εμποδίζουμε να γιατρευτούν.
Χτυπώντας ή απομακρύνοντας τους άλλους, εμποδίζουμε τον εαυτό μας να πάρει την Αγάπη και τη φροντίδα που χρειάζεται.
ΠΑΨΕ ΝΑ ΠΑΛΕΥΕΙΣ!
ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΛΥΠΗΜΕΝΟΥΣ.
Να το θυμόσαστε!
Αυτό εξακολουθούν να μην το καταλαβαίνουν οι άνθρωποι... Αυτός ο πόνος είναι για να σας φέρει μεγαλύτερη εγρήγορση.
Οι άνθρωποι αποκτούν εγρήγορση μόνο όταν το βέλος πηγαίνει βαθιά στην καρδιά τους και τους πληγώνει. Διαφορετικά δεν έχουν εγρήγορση. Όταν η ζωή είναι εύκολη, άνετη, βολική, γιατί να σκοτιστεί; Γιατί να μπει στον κόπο να ξυπνήσει;
Όταν πεθάνει ένας φίλος, υπάρχει μία πιθανότητα. Όταν η γυναίκα σου σε εγκαταλείψει, εκείνες τις σκοτεινές νύχτες, νιώθεις μοναξιά. Έχεις αγαπήσει τόσο αυτή τη γυναίκα και τα έχεις ποντάρει όλα και ξαφνικά μία μέρα φεύγει.
Το να κλαίτε μες τη μοναξιά σας, είναι η κατάλληλη περίσταση που, αν την αξιοποιήσετε, μπορείτε να αποκτήσετε επίγνωση. Το βέλος πονάει... Μπορεί να αξιοποιηθεί.
Οι στιγμές μεγάλης λύπης έχουν το δυναμικό να γίνουν στιγμές μεγάλης μεταμόρφωσης. Για να γίνει, όμως, η μεταμόρφωση πρέπει να πάμε βαθιά, στις ίδιες τις ρίζες του πόνου μας και να τον βιώσουμε όπως είναι, χωρίς επικρίσεις ή αυτολύπηση.
Ο πόνος δεν είναι για να σας κάνει δυστυχισμένους, ο πόνος είναι για σας δώσει μεγαλύτερη επίγνωση!
Και όταν έχετε επίγνωση... η δυστυχία εξαφανίζεται!
Υπάρχει άφθονη Αγάπη διαθέσιμη για σένα, αρκεί να την αφήσεις να έρθει.
Ξεκίνα, συγχωρώντας τον εαυτό σου.
Σου αξίζει....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου